Öğrencisi, asistanı, çalışma arkadaşı oldum.
Bize "zeynep kadın", "zeynep adam" derdi. Hepimize. Bazen "cemil oğlan" ve "cemile".
Biz ona "Karadağ" derdik. Bazen "Garadağ" sahnede "demlik" gibi durmamayı da hayatta "saksı"lık yapmamayı da ondan öğrendik.
Akademinin kibrine hiç bulaşmamış, toprakla, insanla, halkla bağını hiç koparmamıştı. Birileri burun kıvırdıkça o hep Anadolu'ya bakmıştı. Patlamadan sonraki pazartesi sabahı birlikteydik en son. Çok üzgündü.
Bunca acının orta yerinde hocanın gidişiyle baş etmeye çabalıyoruz. Çok zorlanıyoruz. Çok üzgünüz.
